Gisteravond is er een openbaring tot ons gekomen: Het kraaiachtige gelach dat wij toeschreven aan een vogel blijkt van de kleine gekko’s te komen die hier op elke muur van ieder huis te vinden zijn. Over tot de orde van de dag, vandaag begint (helaas) onze terugreis met een vlucht naar Jakarta. Voordat het zover is pakken we de scooter naar het centrum om nog wat souvenirs op de kop te tikken. Na anderhalf uur zoeken vinden we eindelijk de leuke winkel met houtsnijwerk waar we eerder deze week al even hebben rondgekeken. De hoofdweg is eenrichtingsverkeer en we zijn er serieus drie keer langs gereden (en dan ben je dus verplicht om een heel rondje door Labuan Bajo te rijden). We verrijken onszelf met wat mooi houtsnijwerk voordat we vertrekken naar de luchthaven. In Jakarta besluiten we om voor ons laatste Indonesische avondmaal te kijken wat de McDonalds hier allemaal te bieden heeft. Het antwoord is rijst in plaats van patat, verder is het assortiment vrijwel hetzelfde (al is de spicy kip hier wel flink pittiger dan in Nederland).

Als volleerd en gebrevetteerd open water duikers stappen we vandaag op de boot. Gewapend met de Go Pro (het is gelukt om een waterdichte case te huren) maken we drie duiken in de wateren van Komodo. Het is erg relaxed dat we tussen de duiken door lekker kunnen relaxen op een zitzak in de zon, in plaats van te luisteren naar instructies en uitleg zoals tijdens onze cursus. De eerste duik is minder bijzonder dan gehoopt, maar tijdens duik twee en drie zien we weer al het prachtigs dat Komodo te bieden heeft. Er cirkelt een reusachtige, volledig zwarte manta om ons heen bij een cleaning station, we worden begroet door een langoest (een soort kreeft zonder scharen) en we aanschouwen de golvende kleurpatronen op de huid van twee zeekatten. Verder zien we twee soorten haaien, knobbelige zeekomkommers, schildpadden, zeeduivels, eenhoornvissen en onze eerste zee naaktslak met een astronomische lengte van twee centimeter (die laatste klinkt niet zo spectaculair maar dat was ie dus wel). Duiken is erg vermoeiend, dus na wat street-food langs de weg duiken (prachtige woordspeling) we vroeg ons bed in.

Na de twee lange ritten van de afgelopen dagen kiezen we vandaag een bestemming in de buurt. We gaan op bezoek bij Batu Cermin, een grot slechts een kwartiertje met de scooter. Bij aankomst krijgen we een persoonlijke gids aangewezen (normaal ga je met een groep maar het is erg rustig) en worden we uitgerust met zaklampen en helmen. De grot is goed begaanbaar al moet je je soms door kleine openingen wringen. Binnen zien we tussen de stalagmieten en stalactieten vele vleermuizen vlak boven ons hoofd hangen die er snel vandoor gaan wanneer het licht van de lampen ze teveel wordt. In de grot bevindt zich een versteend koraalrif (de grot heeft lang geleden in zee gelegen) dat er nog heel herkenbaar uit ziet. Batu Cermin betekent spiegelsteen en de grot dankt zijn naam aan fosfor op de muren wat het zonlicht weerkaatst (al zien we daar op deze zonnige dag vrij weinig van). ’s Avonds weet ik Nadeche eindelijk te overtuigen om samen durian te proberen. De stinkende vrucht is zo stekelig dat je hem haast niet vast kan houden dus er is wat doorzettingsvermogen nodig om bij het vruchtvlees te komen. Het was de moeite niet waard, de smaak is bedorven zoet en simpelweg ranzig. De rest van de avond kleeft de penetrante lucht aan mijn vingers.

Na een goede nacht in de hut (we waren ook doodop) wekt de haan ons net na zonsopkomst voor het ontbijt. Na het ontbijt (dat we gezellig met de andere bezoekers in een kring op de grond van de hut nuttigen) genieten we van de zon en besluit ik nog wat verder het pad de jungle in te volgen. Tussen het dichte struikgewas en de koffieplanten hoop ik nog wat mooie fauna tegen te komen, maar het enige dier dat zich laat zien is een dikke bloedzuiger die zich aan mijn enkel vergrijpt. Voordat we vertrekken probeer ik een kopje Kopi Loewak, dat is koffie van bonen die zijn opgegeten en uitgepoept door civetkatten. Deze worden vervolgens gewassen en gebrand. Ik vind de smaak iets zachter en aardser dan gewone koffie. De weg terug verloopt soepel (alles is nu naar beneden) en we stoppen halverwege de scooterrit bij een prachtig verlaten strand. Dit is een uitgelezen kans om mijn scooterskills naar het volgende niveau te tillen en eens flink langs de waterlijn te crossen. Van een paar honderd meter verderop komen een aantal lokale jongens (van een jaar of twaalf) aanrijden en die vinden dit natuurlijk prachtig. Samen crossen we het hele strand over en de kids zonder brommer gaan gezellig achterop. Na deze capriolen nemen we nog een duik en vervolgen we onze tocht terug naar Labuan Bajo.

We ontbijten vandaag in alle vroegte waarna we op de scooter vertrekken naar Wae Rebo, een afgelegen dorpje in de jungle waar men nog op traditionele wijze leeft. Het is ruim honderd kilometer rijden naar het startpunt van de wandelroute die ons naar het dorp zal leiden. Het motor-management lampje van onze gehuurde scooter brandt continu, maar de meneer van de verhuur heeft ons verzekerd dat er niets aan de hand is (daar hopen we dan maar op). De scooterrit is niet voor de eerste keer een avontuur op zichzelf. We volgen de navigatie over bergen, door jungle en langs de kust. Onderweg komen we vast te zitten in dikke modder, banen we ons een weg door riviertjes en trotseren we de steilste off-road paden vol losse keien. Als klap op de vuurpijl ziet Nadeche een vliegende hagedis over onze hoofden scheren en ligt er een dikke leguaan op het asfalt te zonnen (oja, en ik koop nog een tweede kapmes, want daar kun je er nou eenmaal nooit genoeg van hebben). Rond het middaguur komen we aan op bestemming, waar we direct aan de hike beginnen. De wandeling kost iets meer dan twee uur en leidt ons door de dichte jungle. Onderweg zien we apen en horen we wel honderd vogels zingen (we spotten er slechts enkelen). Wanneer we het dorp bereiken worden we meegenomen naar de grootste hut voor ons aankomst ritueel. Eén van de ouderen spreekt in de lokale taal de geesten van de voorouders toe om ons welkom te heten en ons verblijf te zegenen (dit alles voor de zachte prijs van omgerekend drie euro). In de grote hut wonen acht gezinnen, in de ietwat kleinere hutten (waar wij vannacht ook verblijven) wonen 6 gezinnen. De hutten bestaan uit vijf verdiepingen, voor (van beneden naar boven): de bewoners, opslag van spullen, voedselopslag, opslag van zaden en voor het brengen van offers. Er is hier geen mobiel bereik, de enige elektriciteit komt van wat zonnepanelen en als je wilt douchen is er een ruimte om een emmer water over jezelf heen te kieperen. Kortom, pure luxe.

We ontwaken vandaag met prachtig uitzicht over de baai waarin we liggen afgemeerd. Dit alles zo vanuit onze slaapcabine wanneer we het doek oprollen. Na een verfrissende ochtendduik en ontbijt binden we de snorkels om voor het volgende onderwater avontuur. Het maakt niet uit hoe vaak je hier in het water ligt, iedere plek en ieder rif is weer net even anders en iedere keer spot je wel wat nieuws. Ook vandaag is dit het geval we zien meerdere pijlstaartroggen, een zeekomkommer van anderhalve meter lang en vissen die hun onderwaterholen delen met garnalen. Een van onze snorkelplekken ligt vlakbij de mangroven en ik besluit een kijkje te gaan nemen. De mangrovebomen geven de onderwaterwereld een onheilspellend tintje met hun wortels die als lange donkere vingers in het water steken. De takken vormen een dicht hekwerk wat me belemmert het bos dieper te betreden (misschien maar goed ook). Naast het snorkelen brengen we de rest van de dag al relaxend door op de boot. Wanneer het begint te schemeren nemen we een kijkje bij “Bat island” waar we getuige zijn van een onophoudelijke stroom vleerhonden die eropuit trekken voor hun nachtelijke jachtpartijen. Ze vliegen vrij laag en pal over onze hoofden heen, tegen de gekleurde lucht zijn de contouren mooi te zien en lichten de vliezen in de vleugels op. Wanneer we na dit alles ook nog pasta bolognese geserveerd krijgen is Nadeche haar dag compleet.

 

Voor dag en dauw kruipen we uit onze hut en na een glas water en een banaantje varen we in het stikdonker naar de steiger van Padar eiland. Hier wachten ons 815 traptreden naar het uitzichtpunt vanaf waar we de zon zullen zien opkomen. Het uitzicht is werkelijk prachtig, het grillige eiland van zwarte rots strekt zich in heuvelachtige slierten alle kanten de zee in, nagenoeg volledig bedekt met een zacht laagje groen. Bij aanmeren is ons verteld dat er niet met de drone mag worden gevlogen zonder permit (deze heeft Nadeche twee maanden geleden bij Le pirate aangevraagd maar dit waren ze even vergeten te regelen). Na wat onderhandelen (en wat smeergeld) mag gelukkig toch worden gevlogen. Volgende stop is Komodo eiland waar we varanen hopen te spotten. Dit blijkt geen grote uitdaging want drie stuks enorme hagedissen liggen op het strand te zonnen. De oeroud uitziende reptielen maken ondanks dat ze niet zo actief zijn toch indruk. Aansluitend lopen we een rondje door het bos, maar dit voelt vooral aan als toeristisch tijdverdrijf gezien de parkwachter bij voorbaat lijkt te weten dat we niks gaan zien. Aan het einde van ons rondje worden we tussen de kramen met prullaria en opdringerige verkopers doorgestuurd in de hoop dat we wat kopen. Ondanks de draken niet het leukste uitje van de trip. We vervolgen onze weg met de boot naar een ruime baai waar we de rest van de dag snorkelen en in de netten van ons schip relaxen. Tijdens het snorkelen word ik maatjes met een groene zeeschildpad en hij staat me toe om een kwartier lang zijdelings met hem mee te zwemmen tijdens zijn avonturen tussen het koraal. Ik mag zo dichtbij komen dat ik hem (als ik had gewild) zo een aai over zijn geschubde bolletje had kunnen geven. Een mooie ervaring en het afscheid valt ons beiden dan ook zwaar (hij heeft helaas geen Facebook).

 

Na twee heftige dagen op de boot spenderen we vandaag de ochtend lekker rustig aan het zwembad op het dak van ons hotel, verwarmd door de zon, verkoeld door de ijskoffie. Rond het middaguur vertrekken we op de scooter richting het noorden voor een bezoek aan de Rangko grot. Vanaf een strand in de buurt maken we de overtocht op een houten boot met pruttelende dieselmotor (die met de hand wordt aangeslingerd). Halverwege houden we een korte stop op Pasir timbul, een zandbank die bij vloed bijna helemaal onder water verdwijnt. Tijdens ons bezoek beslaat het eilandje iets meer dan een vierkante meter en het geeft een bijzonder effect dat de golven vanuit alle windrichtingen komen. Na wat mooie drone-shots varen we verder naar de hoofdbestemming: Gua Rangko. De grot vol stalactieten herbergt een waterbassin met een zeer hoog zoutgehalte, waardoor je er heel makkelijk in blijft drijven. Het zonlicht schijnt vanaf een uur of twee door de nauwe ingang op het water wat daardoor helder blauw kleurt en een prachtig effect geeft in de verder donkere grot. De temperatuur is erg aangenaam en pas na twee uur dobberen pakken we de boot terug naar het strand. Voordat we weer op de scooter springen delen we onze dragonfruit met de familie van de kapitein als ruil voor het lenen van zijn mes (mijn zakmes is door de airport security uit mijn handbagage geplukt). ‘s Avonds genieten we van een heerlijke verse vis in de haven die voor onze neus wordt gefileerd en gegrild.

 

Dag twee van onze duikles, wederom vroeg uit de veren en op pad met de boot. Net als gister begint onze eerste duik op een zandbank met het oefenen van vaardigheden. Overal om ons heen liggen chocolate chip zeesterren (ja zo heten ze echt) die het achtergrond decor opleuken. Wanneer we de vaardigheden al snel onder de knie hebben (want zo goed zijn we) is er nog tijd en lucht over om over het rif te zwemmen en al gauw zien we meerdere soorten zeesterren en bevinden we ons plotseling te midden van 5 (!) zeeschildpadden. Tijdens de tweede en derde duik zweven we wederom over de prachtigste riffen en zien we spectaculair zeeleven. We hangen een poosje rond bij een manta cleaning station, krijgen een knipoog van een octopus vanuit zijn holletje en gaan langs bij twee doktershaaien die onder een grote koraalwaaier liggen te rusten. Tussendoor zien we nog een enorme murene zwemmen, zeeduivels foerageren en dikke zeekomkommers over de bodem scharrelen. Zelfs de gehele cast van Finding Nemo komt voorbij. Na al dit moois zijn we behoorlijk uitgeteld, maar er is helaas geen tijd om te relaxen. Direct na de laatste duik krijgen we het theorie-examen onder onze neus geduwd, dat we al schommelend in de boot tot een goed resultaat moeten brengen. We slagen uiteraard met vlag en wimpel en zijn nu officieel open water divers! Om dit succes te vieren proosten we met cocktails bij het lokale party-hostel. Na twee drankjes zitten we echter al te knikkebollen van vermoeidheid en blazen we de aftocht.

 

Nadeche note: Jammer jammer dat ik de Go Pro niet mee kon nemen maar we gaan nog eens fun diven en dan nemen ik heb wel mee!

Vandaag de eerste duiklessen! We verzamelen om 7 uur s’ ochtends en vertrekken met een bootje vanuit de haven richting het Komodo reservaat. We zijn met een klein groepje duikers (7 man) en we hebben geluk, want we hebben twee instructeurs voor ons twee samen (waarvan 1 in opleiding). De eerste duik doen we op een ondiepe zandbank en hier oefenen we allerlei vaardigheden, zoals: ademtechnieken, masker leegblazen, elkaar van lucht voorzien en het drijfvermogen beheersen. Tijdens de tweede duik (deze is voor het echie)  is het direct raak, zodra we het water in springen zwemmen we direct oog in oog met een reusachtige manta, en dat blijkt slechts het neusje van de zalm. Tijdens onze tweede en derde duik (van bij elkaar opgeteld nog geen twee uur) zien we haaien (van wel anderhalve meter), schildpadden, een dikke murene, zeesterren, koralen, vissen van groot tot klein in alle kleuren en minimaal 25 manta’s die als enorme ruimteschepen boven, onder en langs je heen zweven op soms maar iets meer dan een meter afstand. Werkelijk een buitenaardse beleving en naar ik gok een zeldzaamheid voor een duikontgroening.

De dag begint met een bezoek aan het immigratiekantoor om foto’s te maken en vingerafdrukken af te geven (alle 10 hebben ze nodig). We zijn wederom de enigen en dus staan we binnen de kortste keren weer buiten. Nu is het tijd om te verkassen naar een nieuw verblijf (we kunnen helaas niet in ons huidige hostel blijven). Aangekomen bij onze nieuwe slaapplek worden we na aankomst en betaling opeens geweigerd omdat we onze duiken niet hebben geboekt bij de aan het hostel gelieerde duikschool. Er is ons van tevoren niets laten weten dus hier gaan we natuurlijk niet mee akkoord. Na een pittige woordenwisseling met de halve staf moeten we helaas toch onze biezen pakken. Gelukkig bestaat er tegenwoordig booking.com en binnen een kwartier strijken we neer in een ander hotel verderop in de straat. De rest van de dag spenderen we op het dakterras om te studeren voor het theorie examen van onze duikcursus.

De wekker gaat, zoals zo vaak deze vakantie, weer vroeg en we maken ons klaar voor onze eerste binnenlandse vlucht, met het eiland Flores als bestemming. De vlucht duurt maar anderhalf uur en de stoelen hebben on-Indonesisch veel beenruimte. Aangekomen in Lahuan Bajo gebruiken we de rest van de ochtend/middag om allerlei zaken te regelen. Zo brengen we een bezoek aan het immigratiekantoor (we zijn de enigen), de bank en de wasserette. Daarnaast regelen we een scooter en verblijf voor de komende dagen en boeken we een cursus om te leren duiken. De laatste paar uur van de middag spenderen we op het dakterras in de zon (die hadden we nog niet zoveel gezien) waar Nadeche ijsthee naar binnen slurpt alsof ze een week in de woestijn heeft doorgebracht. We bekijken de zonsondergang vanaf een heuvel in de buurt alvorens van heerlijke lokale vis en cocktails te genieten bij een barretje in de haven.

 

Vandaag staat er snorkelen op het programma en dat doen we in Gamat bay. De baai is lastig bereikbaar en we zijn op één ander stel na de enigen op het strand. Direct het water in waar de vissen en koralen net zo prachtig zijn als in Blue lagoon beach. Het geluk is wederom aan onze zijde en we weten twee zeeschildpadden te spotten, enige nadeel is de stroming die hier behoorlijk sterk is. Na een middag in het water stappen we op de boot terug naar Bali. Een matroos legt onze tassen op het achterdek en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Wanneer we eenmaal op open zee varen blijken de golven een stuk hoger dan op de heenreis en grote vlagen zeewater landen precies (het zal eens niet) op onze tassen (geen idee waarom ze daar dan werden neergelegd). Nu kan ik dus mooi, me al vastklampend waar ik kan, onze tassen veilig gaan stellen terwijl de boot met een hoop geweld over de golven stuitert. Onderweg pak ik nog even een grote plens zeewater mee waardoor ik drijfnat weer naast Nadeche in de stoel neerplof. Een uurtje later komen we gesloopt aan bij ons hotel naast het vliegveld, daar is (uiteraard) zojuist de stroom uitgevallen en dus moeten we nog even in de donkere lobby wachten totdat we naar onze kamer kunnen.
FullSizeRender

In de stromende regen vertrekken we op de scooter richting Angel Billabong en Broken beach. Na over de modderige wegen te hebben gestuiterd schuilen we een uurtje op een verlaten, overdekt terras voordat het eindelijk stopt met regenen. De Angel Billabong (een soort groeve die uitmondt in de oceaan waar bij eb water in blijft staan) zou er prachtig uit moeten zien, maar niets is minder waar. Het bekken wat normaliter gevuld is met azuurblauw helder water ziet nu modderbruin en troebel door alle regen die is gevallen (toch iets minder uitnodigend om in te zwemmen). Gelukkig is Broken beach (een baai waar het water onder een boog door naar binnen stroomt) de moeite waard. De kliffen zijn prachtig in het groen gehuld door alle regen. Na kort te hebben rondgekeken rijden we verder naar Kelingking beach. Van bovenaan de klif vormt het uitzicht op de landtong de gelijkenis van een T-rex kop en dat levert mooie plaatjes op. Omdat het bovenaan redelijk druk is besluiten we af te dalen naar het strand. De afdaling, waar je minimaal een half uur mee bezig bent, is rete-steil en bestaat voor een groot deel uit in de rotswand gehakte voetstapjes en een met touw aan elkaar geknoopt houten hek voor houvast. Omdat de afdaling zo pittig is, is het strand lekker rustig. Op het zand, onder de overhangende bomen, omringt door kliffen spenderen we de rest van de middag. Straks alleen nog even terug naar boven…

 

Na onze spullen te hebben ingepakt en te hebben onderhandeld over de duur van de scooterhuur (de ontbrekende achterste standaard laten we voor het gemak even buiten beschouwing) begeven we ons naar de kunstmarkt van Ubud. Helaas blijkt bij aankomst dat er op zondag een religieuze bijeenkomst in plaats van de markt wordt gehouden. Gelukkig bevinden zich in Ubud meer dan genoeg leuke winkels en we bemachtigen binnen een mum van tijd een rok, overhemd, handdoek en een enorm kapmes (voor niet nader te noemen doeleinden). Na de markt zit onze tijd in Ubud er alweer op en pakken we vanaf Sanur de boot naar Nusa Penida. Wanneer we onze tickets bij de balie verzilveren kunnen we onze tassen achter laten want die worden dan voor ons naar de boot gebracht. Ideaal zou je zeggen, totdat de heren van de bemanning bezig zijn de trossen te lossen terwijl de Airtags in onze tassen aangeven dat deze nog niet aan boord zijn. Na snel inlichten van een matroos komen er na wat gemopper over de walkietalkie twee jongens over de steiger aanrennen met onze tassen op hun schouders. Aangekomen op Nusa Penida droppen we onze spullen bij ons guest-house en komen we s’ avonds heerlijk tot rust onder het genot van een Balinese massage.

Vroeg uit de veren (de wekker gaat om 02:30) want vandaag gaan we een vulkaan beklimmen! Omdat we graag zelf ons avontuur bepalen (en Hollands zuinig zijn) hebben we besloten om Bromo zonder tour te bezoeken. We beginnen met de klim naar “King Kong hill”, een bergkam vanwaar je prachtig de zon kunt zien opkomen van achter de Bromo vulkaan. Het pad begint mild maar wordt al snel steiler. Het laatste stuk gaat recht omhoog over een glibberig paadje vol stenen, dwars door het struikgewas (en dit dus allemaal in het pikdonker). Dan hoop je natuurlijk dat de ontbering het allemaal waard is, maar we komen helaas bedrogen uit. Niets dan wolken (het zicht is zo’n 50 meter…). De hele top van de berg staat volgepakt met toeristen die teleurgesteld terug naar hun jeeps afdruipen als de touroperators op hun fluitjes blazen. Van het ene op het andere moment is de berg verlaten en we besluiten om nog even te wachten in de hoop dat de bewolking opklaart (zonder geluk). Na de afdaling hiken we richting de vulkaan over de “sea of sand” (die best groen is door alle regen uit die !#%* wolken). Eenmaal bij de krater aangekomen is de tank van Nadeche leeg (al heeft ze echt gebikkeld vandaag) en beklim ik deze dus alleen (wel met de drone in mijn kielzog). Dikke witte wolken komen er uit de grommende vulkaan die, als ze over de rand waaien, prikken in je ogen en longen. Na een goede portie giftig gas daal ik af en blazen we de aftocht. Omdat de weersvoorspelling voor morgen niet veel beter is besluiten we verder te reizen richting Ketapang en boeken we een trein waar we binnen 3 uur in moeten zitten vanaf een station 1,5 uur verderop (even vergeten dat er niet zoveel taxi’s op vulkanen rijden). Wonder boven wonder weten we twee jongens te strikken die ons af willen zetten (en er ondanks aandringen niets voor willen hebben).

Na een lekker lange nacht vertrekken we richting Cemorolawang (ook wel “Bromo village” genoemd). Een Grab (de Uber van Indonesië) kost slechts iets meer dan de bus dus we kiezen voor comfort. Tussenstop is Probolinggo waar we (zonder succes) een crossmotor proberen te huren. Tijdens de tweede rit (van Probolinggo naar Cemorolawang) moet onze taxichauffeur ineens erg nodig naar het toilet en rijdt even langs zijn huis. Dit blijkt echter een smoes te zijn om ons aan vrouw- en dochterlief voor te stellen die, na ons goedkeuren, ons vergezellen in de taxi. Zijn vrouw (net zo oud als Nadeche) laat ons onderweg trots foto’s zien van alle blanke toeristen die ze heeft ontmoet (wat toch een beetje vreemd en enigszins ongemakkelijk aanvoelt). “Ik ontmoet graag witte mensen”, vertelt ze ons via Google translate (want zo verloopt het grootste deel van ons gesprek). Niet heel erg “woke” van deze dame.

Na de drukke dag van gisteren en weinig slaap in de nachttrein zijn we behoorlijk gebroken. We bivakkeren in een koffietentje tot we in kunnen checken in ons guest-house (wat meer weg heeft van een hotel) en duiken dan direct onder de lakens om wat slaap in te halen. ‘s Middags bezoeken we de gekleurde wijk van Malang: “Jodipan”. Deze sloppenwijk is in alle kleuren van de regenboog geverfd wat mooie drone plaatjes van boven oplevert. Het indrukwekkendste van de wijk vond ik zelf eigenlijk om te zien hoe klein de mensen er leven (want je kijkt zo bij ze naar binnen). De dag eindigt met een flinke tropische bui.

 

Om de reisverzekering niet voor niets te hebben afgesloten gaan we vandaag op pad met de scooter. Voor de zachte prijs van 80.00 roepia (€4,80) en zonder het laten zien van een rijbewijs hebben we een racemonster voor een dag. 70 km op de scooter naar Nepal van Java is een behoorlijk eind, maar de dronebeelden mogen er wezen. De berg is flink stijl en onderweg naar boven komen we vaststaande auto’s tegen met rokende motoren en moeten we zelfs een stukje lopen omdat de scooter het niet trekt (ondanks zijn 110 CC). Weer onderweg naar beneden begint het te stortregenen en besluiten we te schuilen onder een overkapping in een klein dorpje. De bewoonster komt even een gezellig praatje maken en na een kort gesprek in het indo-engels-gebarentaal (en uiteraard even een foto) weten we wat poncho’s te bemachtigen. Op de terugweg ziet al het groen er fantastisch uit door de regen en na een korte stop bij de Borobudur tempel (niet echt heel bijzonder als je er niet op mag) zit de dag er weer op. Vannacht pakken we de nachttrein naar Malang.

 

Zoals ik van mezelf gewend ben (wel een beetje teleurstellend van Nadeche) komen we 5 minuten voor vertrek aan op het treinstation en weigert de machine ons kaartje te printen (hoe kan het ook anders). Gelukkig zijn de Javanen uiterst behulpzaam en weten we toch nog onze stoelen te bereiken voor het laatste fluitsignaal. De stoelen zijn wat klein (de hoofdsteun komt tot onder mijn schouders) maar verder is de treinrit fantastisch. Bijna de gehele reis zitten we aan het raampje gekluisterd te kijken hoe de dorpen, begroeiing en rijstvelden voorbij zoeven.

Hoi! Momenteel zitten we in een 8 uur lange treinrit van Jakarta naar Yogyakarta. Het vliegen met Qatar Airways verliep helemaal prima. Als we ons netter hadden aangekleed op Schiphol hadden we een gratis upgrade gekregen naar de business class maar helaas kon de patronen broek van mij en Sjakos nike trainingspak er niet mee door😝 maar alsnog prima gevlogen in Economy Class. Heel veel eten gehad alleen maar warme maaltijden, zoals rijst met kip. Tussenstop op Doha was ook erg indrukwekkend alsof we in een hele luxe mall liepen. Met dikke auto’s. Eenmaal gearriveerd op Jakarta moesten we nog onze Visa On Arrival scoren. Was een mega lange rij maar gelukkig wel met een goede airco. Daarna ook nog een verklaring voor de bagage moeten invullen en nog eens door de douane met beide tassen. Meestal ben ik degene die er altijd wel even uitgepakt wordt vanwege alle apparatuur maar geen 1 keer is dot gebeurd. Na dat alles ook nog even een simkaart moeten regelen. Blijkbaar moeten ze daarvoor alles weten. Paspoort moeten laten zien en hele telefoon moest ingesteld worden voor de provider. Kostte ons ook zo een 2 uur maar we hebben in ieder geval nu 15gb data ;). Toen waren we zo gesloopt nog een uur met de taxi in het spits uur van Jakarta. Doel is gewoon om je auto ervoor te gooien anders kom je er niet. Echt heel erg veel scooters maar zeker bijzonder om te zien. We zijn daarna ons hotel niet meer uitgeweest. Daar gegeten en tot slot drankje bij de rooftopbar gedronken met mooi uitzicht op de skyline van Jakarta. Ben wel blij dat we er niet langer zijn gebleven haha.

Dat was hem weer!

IMG_7019

IMG_7031

Volg onze reis op deze pagina! Sjako typt de mooie verhaaltjes en Nadeche zorgt voor de leuke fotos/videos 😉 Hierbij ons schema:
Klik hier voor onze planning